Inspiratie

Naar huis.

“Komaan, Knorretje,” zei Poeh, “we gaan naar huis!
“Ja maar Poeh,” antwoordde Knorretje opgewonden, “weet je de weg dan?”
“Nee,” zei Poeh. “Maar er staan twaalf potten honing in mijn kast en die staan me al urenlang te roepen. Eerst hoorde ik ze niet zo goed, omdat Konijn maar praatte en praatte, maar als niemand anders iets zegt dan die twaalf potten, dan denk ik wel, Knorretje, dat ik weet van welke kant ze roepen. Kom maar mee!”
Toen wandelden ze samen weg; en een poos lang zie Knorretje niets, om de potten niet in de rede te vallen; en toen ineens maakt hij een piepgeluidje… en een o-geluidje… omdat hij nu begon te begrijpen waar hij was; maar dat durfde hij niet hardop te zeggen, voor het geval hij er eens niet mocht zijn. En juist toen hij het helmaal zeker begon te weten, zo zeker dat het niet eens meer hinderde of je de honingpotten hoorde roepen of niet, toen klonk er voor ze uitroepen en daar stapte Janneman Robbinson uit de mist tevoorschijn.